Tekst - Audio

HALLO
Ik ben Renée en ik maak en schrijf: Café Morgen en Waarom we huizen bouwen bij Ambo|Anthos, podcasts voor o.a. Less Agency, comedy bij Boesjans, en teksten voor bedrijven en organisaties.

CAFÉ MORGEN
Een vrouw heeft een kamer nodig. Of beter nog een café.
In de roman Café Morgen van Renée Kapitein zien vijf vrouwen elkaar in Café Morgen. Ze hebben hun eigen kijk op het leven, op het vrouwzijn en de morgen die komen gaat.
Loes wil:
Haar haren kunnen laten groeien. Op haar benen, onderhaar oksels, buiten die zogenaamde bikinilijn.
Maar zelf kunnen bepalen dat ze ze toch wil scheren. Omdat dat zo lekker voelt.
Ze wil haar lippen stiften, haar lippen niet stiften. Waar ze zin in heeft, maar zonder oordeel.
Loes wil zelfvertrouwen, ook in een T-shirt.
Loes wil haar bloesje aanhouden, ook als ze stinkt.Loes wil ruiken hoe ze ruikt.
Loes is jarig. En Loes wil:
Mooi zijn.
Mooi gevonden worden ook.
(Nee, niet aan de binnenkant.)
Sexy zijn. En stoer. En casual. En elegant en klassiek en eigentijds en hip.
En er niet te veel mee bezig zijn (alsof ze zo is opgestaan).
Je moet je fiets laten maken. En je tanden poetsen, en nieuwe tandpasta kopen en ook een nieuwe tandenborstel of eigenlijk moet je een elektrische van de tandarts. Waar je een afspraak moet maken, bij de tandarts of bij de mondhygiënist of bij allebei. Je moet een verzekering hebben die dat betaalt, of eentje die het niet betaalt en dan het geld opzijzetten zodat je het zelf betalen kan. Sowieso moet je geld opzijzetten, voor als je wasmachine kapot gaat of je fiets. Of als je een paar maanden niet kunt werken en voor later. Vooral voor later. Denk vooral ook aan later. En zorg dat je pensioen opbouwt. Je moet gezond eten en niet te dik worden, maar ook genieten en er niet te veel mee bezig zijn. Je moet je huur betalen. En het internet. Gas, water en elektriciteit. En de elektriciteit moet van een energiebedrijf zijn dat de wereld niet verpest met kolencentrales en sjoemelstroom. Je geld moet op een bank staan die niet investeert in wapenhandel en je moet een afspraak inplannen met Waternet. Je moet je fiets laten maken. Je fiets laten maken. Je fiets laten maken. Niet je huis uit gaan in vieze of kapotte kleren. Deo opdoen ’s ochtends en als je net heel hard hebt gefietst. Dat moet dus in je tas zitten, net als iets tegen een slechte adem. Want een slechte adem, dat wil je niet. Je moet je moeder bellen. Je moet een aansprakelijkheidsverzekering hebben, je rijbewijs vernieuwen en je paspoort vernieuwen en zorgen dat je precies genoeg niet lacht op je paspoort foto. Je moet zorgen dat je geen zorgtoeslag meer ontvangt, daar heb je geen recht meer op, maar je moet wel zelf weten dat je daar geen recht meer op hebt en dat vertellen aan de mensen die bepalen of jij er geen recht meer op hebt. Anders krijg je een boete. En ook al heb je
geen recht meer op zorgtoeslag, die boete kun je niet betalen. Je moet goed voor jezelf zorgen. Niet te veel drinken, maar wel genoeg water. En groeten en fruit eten. Vooral groenten, fruit is eigenlijk natuurlijk snoep, vol met suikers en van suikers
word je dik. En dik worden mag niet, ook al vind je het zelf niet erg, andere mensen vinden dat wel en die denken dan dat je lui bent, ook al sta je iedere dag uren in de keuken om zo dik te worden. Eet dus niet te veel, maar krijg wel genoeg vitamines
en vezels binnen. En vergeet de eiwitten niet.
uit Waarom we huizen bouwen

Een boek over huizen bouwen. Volwassen worden. Iedereen kwijtraken. En je eigen plek vinden. Of maken.
Een roman vol bouwmaterialen, levenskeuzes, kleuren grijs en wijn.
Ik stopte steeds meer spullen in dozen, die ik over het hele land verdeelde; bij m’n tante op zolder, in de berging van Karen. En ik stopte ook met zoeken. Ik keek niet meer op sites met huurwoningen, ik reageerde niet meer op Woningnet. Ik legde me erbij neer dat ik van huis naar huis zou zwerven. En ik maakte mezelf wijs dat ik dat helemaal zo erg niet vond. Maar ik was mijn thuis kwijt. Een huis waar je je thuis voelt, voelt als een harnas. Of beter nog: als die lievelingsspijkerbroek die je ontzettend lang hebt, bijna doorzichtig is en nooit meer echt schoon wordt. Of als dat ene jurkje, dat jurkje waar je zo mooi in bent, waar je de wereld in aankunt. Of misschien als allemaal tegelijkertijd.
Een huis dat niet je thuis is, is een blok, een vijandige hoop stenen die je altijd voortsleept. Er is al zo weinig overzichtelijk in het leven. De jaren zijn te lang, mensen te onvoorspelbaar en de wereld te groot. Er is zoveel wat je niet weet en dat alles reserveert ruimte in je hoofd. Ruimte gevuld met onzekerheden. Terwijl je eigen huis zekerheid geeft in je hoofd, een ingekleurd hoekje, waar je elke vierkante meter blind van kent.
Maar ik heb geen hoekje, ik woonde jarenlang in natuurparken. Leave nothing but footprints. Take nothing but pictures.

GELUID
Ik maak, edit en begeleid podcast en audiodocumentaires. Ik had precies deze koptelefoon, maar nu issie gestolen.